Over de helft

Hey jullie,

ja, goed nieuws voor iedereen die me zo vreselijk mist: ik ben over de helft van m'n reis! Maar wees gerust, ik blijf nog wel een poosje weg. Op dit moment ben ik in Ho Chi Minh stad, ofwel Saigon, oftewel Vietnam! Ja, ik heb Cambodja achter me gelaten en ben nu sinds een weekje in Vietnam. Ik heb veel gezien in Cambodja, veel meegemaakt en hoe cliche het misschien ook klinkt: Cambodja heeft wel een speciaal plekje in m'n hart gekregen. Maar nu Vietnam, waar ik ook veel van verwacht. Van andere mensen hoorde ik taloos veel verschillende verhalen, maar het kwam neer op: je houdt van Vietnam of je haat het. En in deze eerste week heb ik van beide meningen al wat kunnen begrijpen. Ik zal straks meer vertellen over Vietnam, eerst Cambodja even afmaken.

Ik was gebleven bij m'n grote vrienden, de bloedzuigers in Koh Kong. Op maandag 29 maart vertrokken we naar Sihanoukville, een stadje aan de kust. Ik had gehoord dat het toeristisch was, maar jeetje, dat is ECHT toeristisch. Omdat JP 4 dagen op bed lag met een maaginfectie, moesten we dus gedwongen langer in S'ville (afkorting) blijven. Tijdens die dagen heb ik mezelf vaak moeten vertellen dat ik in Cambodja was en niet in een Spaanse badplaats ofzo. Iedereen spreekt Engels, veel supermarkten, internetcafe's, restaurants, hotels, TOERISTEN! Op zich niks mis mee, maar persoonlijk ben ik niet zo van het feesten en strand liggen waarvoor het gros van de toeristen naar S'ville komt. Aangezien ik in 1 ochtend zowel het 'centrum' als het strand had gezien, boekte ik voor woensdag maar een boottoer. Dat bleek een geweldig tripje te worden. Bij vertrek uit S'ville regende het zelfs een beetje maar verder op zee klaarde het op en hoorden we het boven S'ville onweren terwijl wij op een prive-eiland in de zon liepen. We vaarden dus naar 1 van de honderden eilandjes voor de kust van Cambodja. Onderweg werd de boot stilgelegd en konden we een uurtje snorkelen bij een rif in de baai van een ander eilandje. Nu wil ik jullie niet pesten of jaloers maken maar wat ik TOEN heb gezien: W A U W! Als IK een vis was, zou ik wel weten waar ik ging wonen! Normaal tijdens snorkelen tel ik hoeveel verschillende vissen ik zie, omdat dat telbaar is. Nu zag ik in de eerste minuut (letterlijk!) al meer dan 10 verschillende soorten vissen dus dat tellen heb ik maar opgegeven. ZOVEEL vissen, ZOVEEL kleuren, van lichtgevend tot gestreept, ik zag Nemo's (je weetwel, van die clownvissen in Finding Nemo, de film), grote en kleine vissen, vissen met uitpuilende reuzeogen, en Alette: ik kwam mezelf ook even tegen: Dory's (sorry dat is een grapje alleen voor Alette). En dat waren alleen nog maar de vissen, dan zijn er nog de zee-egels, en die zijn GROOT, met ogen...daar bleef ik een beetje uit de buurt. En dan heb je natuurlijk nog de planten, iedere meter veranderde de begroeiing, zeewier, koraal ,anemonen, lichtgevende plantjes (ja ECHT), schelpen of zoiets die dichtklappen als je langszwemt...als m'n camera had gewerkt onder water dan had ik zo een aflevering voor Discovery Channel kunnen maken. En het is dat je onder water maar beter je mond dicht kan houden anders kun je niet meer ademen, anders stond m'n mond open van bewondering. Ja, dat was ECHT mooi, en het werd nog beter. We vaarden naar het eiland waar we twee korte tochtjes konden doen. Het eiland bevatte trouwens het witste zand en helderste water wat ik ooit heb gezien. De eerste tocht was door een donkerbruine rivier, een soort van moeras waar je gelukkig niet in verzuipt. We liepen eigenlijk door een bos dat in het water, dus in de rivier, stond...heel bijzonder. Het tweede tochtje was een stukje lopen door tropisch regenwoud. Nu was ik al in jungle geweest maar dit was toch echt een stukje mooier, en nee niet alleen omdat er geen bloedzuigers zaten (YES)! Mooie planten, bomen, lianen (maar Martijn Blom, ik heb nu geen Jane uitgehangen), en geluiden van apen en vogels. Had ik ALWEER een aflevering voor Discovery kunnen maken. GE-WEL-DIG! Daarna gingen we terug en heb ik nog mooi kunnen nagenieten tijdens de boottocht op het bovendek van het schip in het zonnetje :).

Als m'n jaloersmakende verhalen vervelend beginnen te worden, adviseer ik om de rest maar niet te lezen want de volgende locatie na Sihanoukville was Kep, of eigenlijk een eiland voor de kust: Rabbit Island, wat niet op een konijn lijkt als je helder bent. Wat een rust daar. Er waren misschien 20 toeristen en in totaal zo'n 40 mensen op het hele eiland, warm water, palmbomen en alleen 4 uurtjes in de avond is er electriciteit, verder is er niks, zo rustig! Daar heb fijn een boekje kunnen lezen terwijl de zon in de zee zakte. Het snorkelen hier was niet zo boeiend, alleen wat schelpen (nee, nu ben ik niet zo snel tevreden meer). We hebben ons in de middag vermaakt en 's avonds gewacht tot de lichten uitgingen (helaas ging de maan niet uit waardoor het niet heel donker was). We wachtten op donkerte want we hadden gehoord dat als je dan gaat zwemmen en het water beweegt, plankton in het water licht gaat geven. Nou dat was zeker waar! Overal flikkerende lichtjes, heel bizar om te zien. Ookal vertelde Martijn (vdH) me dat dat ook in de (lelijke) Noordzee te zien is...op zo'n tropisch eiland is het vast mooier!

Dat was de laatste nacht in Cambodja want zaterdag gingen we naar Ha Tien, Vietnam. Het was even spannend of het goed zou gaan met het visum want op de Vietnamese ambassade in Phnom Penh hadden ze ons een 1-maand visum gegeven terwijl we voor 3 maanden hadden betaald. Vervolgens gebruikten ze typex en schreven ze met een pen! een andere datum erop, hoe professioneel?! Maar goed, we zijn het land ingekomen dus het volgende spannende moment wordt als ik naar Laos ga en of ik het land uit mag, dat zien we dan wel weer!
En toen dus Vietnam. Ha Tien was niet erg boeiend en zondag vertrokken we gelijk weer, naar Can Tho in de Mekongdelta. Dat werd een interessant ritje waar ik gelijk de minder-aardige kant van Vietnamezen heb gezien. We reden door mooi landschap naar Chau Doc waar we moesten overstappen. Dat betekende dat we werden gedropt op een busstation en moesten wachten tot de bus naar Can Tho ging. Niet dat er IEMAND Engels sprak en dus kon vertellen waar die bus ging, hoe laat etc...gewoon wachten dus. Toen kwam er een minibusje wat dus de 'bus' was en waar eerst alle Vietnamezen werden ingeladen. Vervolgens deden ze niet alsof wij (toeristen) ook meemochten, en hebben we ons (+ 3 andere toeristen) er maar gewoon bij gepropt. Ik had een stoel maar met zo weinig ruimte dat ik de volgende 3 uur niet heb kunnen bewegen en JP mocht zelfs op de grond zitten...en dat terwijl je minstens 3 keer zoveel hebt betaald als de locals, heerlijk! Ach ja, we zaten er in en zouden aankomen. Alleen toen werd het de vraag of dat heelhuids zou gebeuren. De chauffeur was namelijke en heuse maniak of kamikaze chauffeur. Ik probeerde te bedenken waarom die man reed zoals hij reed, maar ik kon niks anders bedenken dan dat 1) hij een reuze kat is en 9000 levens heeft, 2) dat hij dacht dat hij een film zat, 3) dat hij probeerde te vluchten voor de Russische EN Italiaanse maffia of 4) gewoon heeeeeeel erg levensmoe was. Wat een doodsangsten heb ik uitgestaan. De man reed hard, remde hard, stuurde alsof hij aan het slalommen was en deed vooral niet alsof hij iets gaf om de levens van de 22 inzittenden. Oh, zo blij als ik was toen we eruit konden!

Maar goed, aangekomen in Can Tho, waar we de dag erna een boottochtje over de Mekong (je weet wel, die rivier waar ik in Kratie, Cambodja, ook al in heb gestaan) hebben gedaan en de floating markets hebben gezien. Deze drijvende markten houden in dat mensen hun boot compleet volladen met 1 groente of fruit en anderen er tussendoor varen om dingen te kopen. Het was leuk om te zien en ik heb zelfs een paar happen fruit (pomelo) gegeten! (het moet niet gekker worden)! We vaarden door kleine kanaaltjes, hebben tussen de bananen-, mango-, papaya-, ananas- en andere fruitbomen gelopen en hebben gezien hoe ze van rijst, noedels maken. Dat was een mooi tochtje. In de middag vertrok JP naar Ho Chi Minh en ik de dag erna naar Cao Lahn. Wat een grap werd dat! Ik ging daarheen omdat er vogelreservaten zijn en een schuilplaats van de vroegere Viet Cong. Beide dingen heb ik niet gezien omdat het onmogelijk was om iets te regelen. Twee dagen lang heb ik geen enkele andere toerist gezien (vandaar al dat gestaar naar mij), heb ik in totaal 3 mensen gezien die Engels spraken, is er 1 restaurant in de HELE stad en begrepen de motordrivers me zelfs niet met mijn Vietnameze vertaalboekje erbij...oftewel, niet ECHT toeristisch. Ik heb echt m'n best gedaan om ergens heen te gaan maar uiteindelijk heb ik alleen lopend een pagode kunnen bekijken, die wel boeiend was trouwens. Naja, ik heb het geprobeerd toch? Je moet alles eens meemaken.

En nu ben ik in Ho Chi Minh met de grootste chaos die ik ooit heb gezien. Wat een mensen, maar vooral wat een verkeer. Ik dacht dat ik al wat had gezien in Phnom Penh ofzo, pff wat een organisatie daar vergeleken met hier! Er zijn meer dan 30 dodelijke ongelukken per DAG, en dat begrijp ik wel. Er zijn ongeveer net zoveel motors als mensen hier, en een extra paar ogen op m'n achterhoofd zou fijn zijn. De stad zelf is verder niet echt mooi maar ik blijf hier een paar dagen...want zondag komt Martijn.

Na 1 weekje in Vietnam heb ik al heel wat verschillen met Cambodja kunnen zien, waarvan het belangrijkste is dat Vietnam toch een aardig stuk meer ontwikkeld is dan Cambodja. Vietnam heeft MEER: geldbanken, verharde wegen (zelfs een heuse snelweg!), verkeersborden, supermarkten, dikke mensen, rijke mensen, motoren en NOG meer toeters. Vietnam heeft MINDER: Engelssprekende mensen (wat wel raar is), houten huizen, beesten op straat en ze zijn minder verbaasd over het zien van toeristen (behalve in het gehucht Cao Lahn dan). Wat ook opvalt is dat ze veel meer op het uiterlijk gericht zijn, ze zijn veel blanker, dragen meer make-up (soms echt BELACHELIJK veel), mooiere kleding, geverfde haren, zonnebrillen (in Cambodja heeft vrijwel niemand een zonnebril), plastische chirurgie, mondkapjes in steil...van alles. Maar los van al die dingen, is het wel echt een heel mooi volk, met name de vrouwen...echt mooi! En dan zijn natuurlijk de taal (ONMOGELIJK) en het geld (je bent hier snel miljonair) ook anders. Ja, binnen deze eerste week heb ik onaardige mensen meegemaakt (iets wat ik 2.5 maand in Cambodja geen 1 keer heb gezien) maar het merendeel is ontzettend vriendelijk. Zo was er een meisje in Can Tho die intens gelukkig was dat ze met me kon praten in het Engels, dat zijn wel leuke dingen!

Vietnam beloofd nog wat te worden, al is het alleen maar omdat ik 2 weken met Martijn mag reizen :)!

Liefs,
Anneloes.