Vietnam...en alles wat daarbij hoort

Hey jullie,

En toen was ik alweer alleen. Zo, zijn de afgelopen 2 weken even voorbij gevlogen, maar dat heb je als het leuk is. Zondag 11 april kwam Martijn naar Ho Chi Minh (HCM) en kon ik hem eindelijk de dingen die me hier elke dag verbazen, laten zien. Ik zal niet teveel voor hem spreken maar ik denk dat hij zich zeker over dingen heeft verbaasd want het blijft een interessant land. De eerste dagen dat Martijn er was heb ik even flink kunnen genieten van een gigantisch stuk HEEEEEERLIJKE Nederlandse kaas, smeerkaas en bruine boterhammen die Martijn had meegenomen…mmm, dat was wel welkom zeg!

Ik zal eens beginnen met een wat minder leuke gebeurtenis. Twee zelfs. Ik ben gisteren in Ho Chi Minh op zoek geweest naar een politiebureau waar er politieagenten werkten die nog NET niet te beroerd waren om me te helpen (geloof me, dat is best wel moeilijk te vinden!) omdat ik een aantal dingen ben kwijt geraakt. Zo liep ik de zaterdag voor dat Martijn kwam midden op de dag op een stoep naast een mega-drukke straat (waar is het niet druk in HCM?) toen er een man op een motor over de stoep kwam langsrijden (nee daar kijk je hier niet meer van op want er rijden hier zo’n beetje net zoveel motors OP als naast de stoep)…en die z’n arm uitstak en zo even de ketting van m’n nek af trok. Ja, dat ging snel en je kunt er niks aan doen want hij rijdt natuurlijk gelijk door. Laat dat nu net de ketting zijn die ik al zo’n 12 jaar lang om heb (en nergens voor af doe) en van m’n ouders heb gekregen en dus vooral emotionele waarde heeft/had. Sjaa, dat deed wel een beetje pijn. Gelukkig kwam Martijn zondag en kon ik het allemaal beetje vergeten…tot afgelopen donderdag. We waren onderweg van Dalat naar HCM omdat Martijn weer van daaruit terug vloog toen we een toilet-pauze met de bus hadden. Ik neem altijd m’n tas mee als ik de bus uit ga en nu besloot ik op het laatste moment toch nog even naar de wc te gaan, m’n tas in de bus latend. Het duurde maar 3 minuutjes en we zaten helemaal achterin dus ik dacht dat er niet heel veel gevaar zou dreigen…mis gedacht: iPod gejat. Camera, telefoon, portemonnee, laptop…alles zat er nog in, behalve m’n iPod die ik net eventjes bovenop had gedaan om snel de bus uit te gaan. Ik verdenk de vriendelijke niets-begrijpende Vietnamees naast ons ervan, hij is de enige die het gezien kan hebben. Sjaa, daar zit je dan weer. Je kunt niks vragen want niemand die je begrijpt, politie bellen heeft al HELEMAAAAAAAL geen zin…balen dus. Ten eerste sla ik mezelf natuurlijk beetje voor m’n kop dat ik het überhaupt eventjes heb vertrouwd, dat kan dus NIET. Maar ik werd vooral kwaad om het feit dat mensen dat gewoon doen, stelen. Naja, ik kan er weer kwaad om worden maar het is gebeurd…ik kan er alleen maar weer van leren. Maar als dat soort dingen gebeuren, is het wel lastig om niet een hekel te krijgen aan alles. Gisteren dus maar naar het politiebureau voor een rapport. Het eerste bureau wilde dat ik een Vietnamees-Engels persoon mee nam…na een aantal hotels en zo’n 6 reisbureau’s af te zijn gegaan kon ik 1 iemand vinden die met tegenzin me ging helpen. Maar toen besloot de politieagent dat 2 weken geleden wel te lang geleden was. Dus ik moest maar naar een ander bureau (hoe bedoel je: het is duidelijk dat ik je niet WIL helpen!). Ik een motordriver gezocht die Engels kon. Hij wist dat het met de politie allemaal niet makkelijk ging. Bij het volgende bureau was ik nog niet afgestapt of er kwam al een blaffende agent naar buiten dat ik niet echt welkom was (of iets in die trant, dat kon ik uit z’n stemvolume en lichaamstaal wel opmaken) dus daar reden we gelijk weer weg. De volgende was ver buiten het centrum en daar komen dus minder toeristen, dan heb je meer kans dat ze nog niet zodanig chagrijnig zijn dat ze 1 keer per dag een rapport moeten schrijven, dat ze er wel 1 willen maken. Eerst heb ik samen met de driver een heel verhaal verzonnen hoe mijn ketting EN iPod in 1 keer van m’n nek zijn afgetrokken (geloof je het zelf?), op een stoep bij een pagode die ik nog nooit heb gezien (het moest natuurlijk wel in de buurt van dat politiebureau zijn!) en niet 2 weken geleden, nee gisteren! Ik hoop niet dat m’n verzekering dit leest anders is m’n papiertje met stempeltje al helemaal niks meer waard. Ja, uiteindelijk is het gelukt, dr driver deelde mee dat ik echt geluk had! (omdat de politieman z’n werk een keer deed?) De politieagent die toch ietwat sloom over deed komen op z’n slippers, met z’n krantje en peukje, gestoord in het televisie kijken…wilde toch een stempeltje zetten. JAHOE! Dat duurde maar 2 uur. Ik heb vervolgens de driver gigantisch mogen betalen maar goed, zonder hem was het helemaal niet gelukt. Sjaa, zo zie je de corruptie toch wel mooi voor je neus. Gewoon maar proberen te accepteren en geduld hebben.

Dat was het minder leuke nieuws…de rest van de weken zijn wel leuk geweest. Heel leuk zelfs. De dag nadat Martijn aan kwam zijn we gelijk een tripje de Mekongdelta in gegaan. We hebben over Mekong gevaren, een kokosnoot-snoepjes-‘fabriek’ gezien, traditionele Mekong-muziek gehoord (schitterend, ahum) en lunch gehad. Het was niet een geweldige trip maar Martijn kon zo toch iets zien van de Mekongdelta. De dag erna stond in het teken van de oorlog. Zoals iedereen wel weet heeft Vietnam een grote geschiedenis van oorlog met een heleboel landen, maar de bekendste is uiteraard de Amerika-oorlog (nog maar 30 jaar geleden). De Vietcong, die tegen de Amerikanen vochten, hebben in die tijd zich veel verstopt in de bossen en zelfs onder de grond. Dit zijn de zogenaamde Cu Chi tunnels die we dus hebben bezocht. Er is in totaal 258 km aan tunnels gegraven in 3 lagen onder de grond met gehele ventilatiesystemen, keuken- en ziekenhuiskamertjes. De gaten om in de tunnels te komen zijn zodanig klein dat soldaten met enige bepakking er dus nooit inkomen. Er is een stukje van 100 meter speciaal voor toeristen vergroot zodat wij er ook in konden. Nou, dat is nog steeds best krap, donker, muf en vreemd. Je moet er niet aan denken dat je daar maanden lang in moet leven. We hadden een gids die zelf in die oorlog voor de Amerikanen heeft gewerkt (het is een Vietnamees) en die volgens mij overal nog kwaad om kon worden. Hij wist er wel veel van en liet zien hoe er allerlei verschillende vreselijke vallen zijn gemaakt om de tegenstander (Amerikanen) te verwonden. Later in de middag zijn we ook naar het War Reminants Museum geweest, daar staat alle informatie en foto’s over de oorlog…ook best wel heftig. Een belangrijk onderdeel is de ‘Agent Orange’ aanval geweest. Dat is een aanval van de Amerikanen met chemische bommen om bossen te ontbladeren/af te branden zodat ze de Vietcong beter zouden kunnen zien die zich in de bossen in de bergen verstopten. Toen Martijn en ik later naar de Centrale Hooglanden zijn gegaan, in de bergen dus, konden we de gevolgen van die aanvallen nog steeds zien…er groeit gewoon helemaal niks, alles is kaal en dood. In het museum waren ook foto’s van kinderen die als gevolg van de chemicaliën verminkt geboren worden en men zegt dat het nog steeds gebeurd.

Na HCM vertrokken we naar Nha Trang, een stadje noordelijker aan de kust. We wilden daar graag snorkelen en hebben dat ook geprobeerd. We boekten een snorkeltrip maar wisten niet dat er grote verschillen kunnen bestaan tussen snorkel-tours. Nu begrijpen we wat er wordt bedoeld met reisbureaus die toers aanbieden zonder ‘floating bar’ en ‘music’. Er werd niet verteld dat wij dat wel kregen toen wij onze trip boekten. We hebben gesnorkeld en dat was wel weer geweldig. Het was misschien nog wel mooier dan in Sihanoukville (blijft het nog geloofwaardig met m’n mooie verhalen?), maar van de boot waren wij de enige die dat wilden zien (waarom ga je anders op een SNORKELtrip?). Maar goed, al snel begrepen we waarvoor de andere (Vietnamese) toeristen mee gingen: de ‘live music’ (lees: karaoke) en ‘floating bar’! Enig. Nu heb je aan Martijn en mij wel 2 perfecte mensen als het om zingen, dansen en in-de-aandacht-staan gaat, ahum. De ‘ladyboy’ (die eigenlijk gids had moeten zijn) voerde een showtje op met zang, dans, verkleedpartij (hij trok een bikini aan) tot grote hilariteit van alle Vietnamezen. Die wilden ook allemaal wel zingen als de microfoon onder hun neus werd geduwd. Naja, alles leuk en aardig maar toen die ‘ladyboy/gids’ mij en Martijn bijna forceerde om een Nederlands liedje te gaan zingen, wilde ik alleen nog maar van die boot af. Uiteindelijk hoefde het niet en zijn we maar een beetje gaan zwemmen. We hebben dat dus even moeten uitzitten en daarna vaarden we naar een ander eilandje waar we een aquarium/vissen-kwekerij konden bekijken. Dat was wel leuk, zoveel bijzondere vissen en ze hadden ook schildpadden :)! Dat was me het tochtje dus weer wel. Het was de hele dag bewolkt, toch maar een shirt aangehouden tijdens snorkelen en toch heeft Martijn het gepresteerd om gigantisch te verbranden! Naja, je zit hier bijna op de evenaar en als je net uit Zweden komt dan gaat het gewoon heel erg hard! De velletjes begonnen er net af te vallen voordat hij weg ging dus is ‘ie mooi weer wit als hij thuis is. (Sorry, ik vond het toch best grappig)!

De dag erna hebben we een motortje gehuurd en zijn we lekker een stukje langs de kust naar het noorden gaan rijden. Als je de stad uit bent is het super rustig op de weg en kun je dus zo snel/langzaam gaan als je zelf wilt, stoppen waar je wilt, ook midden op de weg en vooral heerlijk genieten van het prachtige uitzicht. Er liggen veel eilanden voor de kust en op het land zijn er gelijk bergen dus je hebt hoogte verschillen en dat leidt tot mooie uitzichten. Die dag erna vertrokken we voor een 3-daagse motorrit naar Da Lat. Een toeristisch fenomeen hier zijn de easy riders. Dat zijn Vietnamezen met grote motoren waar je backpack achterop kan en die je voor een dag of aantal dagen door het binnenland van Vietnam rijden. Wij waren ook benaderd door easy riders en na wat gepraat en getwijfel, hadden we maar een 3-daagse tocht geboekt. We wilden zelf al naar Da Lat gaan, dat ligt in de Centrale Hooglanden…en nu konden we er dus ook komen en zouden we onderweg veel dingen zien. Het kostte wel wat maar het was het wel waard! Je zit lang en veel op de motor maar je komt dan ook op plekjes waar je nooit met een bus zult komen of zonder een hele groep andere toeristen. We hebben het echte platteland kunnen zien, 65-80% (de informatie kan soms wat verschillen) van de bevolking is boer/boerin en verbouwt dus iets. We kwamen langs rijst-, rubber-, zwarte peper-, cashewnoten-, koffiebonen-, groene thee- en cacaoplantages. We zagen hoe men van klei uit de rijstvelden bakstenen maakt, hoe paddenstoelen worden gekweekt in een schuurtje, hoe van rijst deeg voor loempia’s wordt gemaakt, hoe het proces gaat van een zijderupsen-houderij tot het produceren van kleding van zijde (van 1 cocon kunnen ze 1 km zijde spannen, wauw), hoe ze van bepaalde planten slaapmatjes weven...prachtig. Vrijwel al die producties zijn heel kleinschalig en dat betekende dat we gewoon bij mensen thuis kwamen, in een klein schuurtje achter hun huis. Ik vond het geweldig om te zien hoe je de verschillende stages van rijstvelden kunt zien (van groen tot geel) – hoe mensen dan de rijst met de hand kappen en in grote balen verwerken – de balen vervolgens met de hand in een machine gooien die de rijst van de plant scheidt – de rijst vervolgens op de grond (vaak gewoon op de weg of in de tuin) ligt te drogen en de plant als eten voor de koeien (die de karren weer trekken) wordt gebruikt – de rijst droogt een aantal dagen in de zon en de goede (zware) rijst wordt van de slechte (lichte) rijst gescheiden. De goede wordt dan gegeten, de lichte rijst wordt gebruikt om vuurtjes mee te stoken voor het koken of verhitten van (het maken van noodles of loempia’s bijvoorbeeld). De verbrandde rijst wordt vervolgens ook weer gebruikt om het land vruchtbaarder te maken. Alles gebeurt met de hand en je kunt het zo allemaal zien…geweldig!

We kwamen ook in een aantal dorpjes, zogenaamde ‘minority villages’ waar een etnische bevolking woont (er zijn 54 verschillende etniciteiten in Vietnam) zoals de Mu’ong. Dat zijn hele kleine dorpjes waar mensen andere kledingdracht (kunnen) hebben en een dialect spreken (niet dat ik het verschil hoor maar goed). We kwamen in zo’n dorpje waar een aantal meisjes zaten te weven met een heel ingenieus weef-constructie. Ze maken daar kleding, portemonees, tassen en heel veel andere producten van. De meisjes mogen in ruil daarvoor gratis naar school kunnen of soms krijgen ze onderdak.

We hebben tijdens de 3-daagse rit ook nog wat natuurverschijnselen bewonderd, zoals een grote waterval van 100 meter breed. Nu is het droog seizoen en is er een dam aangelegd waardoor de waterval een stuk kleiner was, maar nog steeds erg mooi. We konden daar ook even zwemmen en het is gewoon heerlijk dat er 0 andere mensen zijn. We zijn ook bij het Lak-meer geweest waar ik wel veel van had verwacht maar waar niet echt veel aan was. Dat kwam waarschijnlijk vooral door het weer (het was bewolkt, het ging later onweren en regenen) en door het feit dat boeren soms stukken land afbranden en dus de hele omgeving uitroken…ons hele uitzicht verpest. We hebben ons een stukje laten rond-peddelen in een ‘kano’ (uitgeholde boomstam, ik hoefde geen 2 cm breder te zijn, dan paste het niet meer). Je kon ook een olifanten-tochtje doen maar aangezien we niet wisten hoe die olifanten behandeld worden en in onze ogen olifanten niet geboren zijn om toeristen te dragen…had ik daar even geen zin in. Ja, olifanten liepen gewoon in dat dorpje, tussen de kippen, honden en zwijntjes. Aan dat meer was ook een minority village en ik vond het wel leuk daar want onze easy driver vertelde dat de vrouwen in dat dorp dominant (de baas) zijn! Enig!

Deze drie dagen zijn we dus door het ECHTE Vietnam gereisd, heel leuk. Wat dan weer iets minder was, was dat we iedere dag ergens lunchten waar de Vietnamezen altijd eten en waar het dus spotgoedkoop is. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel leuk om niet alleen in toeristen-restaurants te eten, het eten is meestal wel prima (als je de hete pepertjes eruit laat) en je krijgt nog meer het idee dat je in Vietnam bent…maar het leidde voor Martijn even tot even heel erg ziek zijn. Het was de laatste dag en we waren in het hotel in Dalat toen Martijn zich niet goed begon te voelen. Alles, maar dan ook alles, kwam er weer uit en hij had erge buikkrampen (welkom in Azië). Hij had in zo’n restaurantje dus misschien toch wel even wat verkeerds gegeten. Ik heb precies hetzelfde gegeten en had nergens last van dus hij had ook erg pech. Nu kan dat in een Nederlands restaurant ook wel gebeuren, maar de kans daar is toch iets groter. Nou goed, gelukkig waren we in het hotel en hoefden we helemaal niks. De dag erna hebben we gewoon helemaal niks gedaan en donderdag ging het wel weer. Die dag hebben we in de ochtend maar even weer een motortje gehuurd en zijn we weer wat gaan rondrijden. Als je iets wilt doen in Dalat moet het ’s ochtends want in de middag krijg je geheid regen. En dat gaat HARD! Een vrouw zei dat het regenseizoen is begonnen, maar ik heb sinds Dalat geen regen meer gezien. A fin, we reden naar een watervalletje en naar de Valley of Love…wat een vreselijke toestand daar. Het is een ‘park’ rondom een meer maar dan overdreven volgepropt met ‘romantische’ dingen. Beelden, paarden, waterfietsen in de vorm van een zwaan, aargh. Als je er bent geweest begrijp je het wel. Ik vond het vreselijk en we zijn niet lang gebleven!

En toen vertrokken we weer naar HCM. Al met al hebben we dus echt wel wat dingen kunnen doen en hebben we het echte Vietnam mogen zien. Martijn de geluksvogel heeft wel bijna de helft van de dagen regen gehad, is flink verbrand en flink ziek geweest…maar ik denk dat hij het verder wel naar z’n zin had ;)!

Inmiddels ben ik gisteravond naar Da Nang gevlogen (met de bus zou me 2 volle dagen kosten) en heb ik vandaag een bezoekje gebracht aan de Marble Mountains. Dat zijn 5 bergen tussen Da Nang en Hoi An die de 5 natuurelementen presenteren: water, vuur, hout, aarde en metaal/goud. De grootste is water en bevat een aantal pagodes en grotten. Ik heb er lekker een poosje rondgelopen, me het schompes gezweet (weetje HOE steil die trappen waren) en me vooral verbaasd over de mooie grotten. Best wel grote grotten met gigantische buddabeelden. Zo heerlijk rustig, zonder toeristen of mensen…het was bijna eng om die grotten in te gaan! Bovenop de berg had je een mooi uitzicht op het binnenland aan de ene kant, de oceaan aan de andere kant. Nu ben ik in Hoi An. Hoi An, Da Nang en daarna Hue (van zuid naar noord) zijn 3 steden die in het midden van Vietnam liggen. Ik heb nog zo’n 2 a 3 weken om de rest van Vietnam te gaan doen en doe dat vanaf nu dus alleen. Dat is wel weer even wennen want ik had liever nog even met Martijn doorgereisd (ik heb nog nooit ZO gehoopt dat een vulkaan opnieuw zou uitbarsten!). Maar alleen gaat het me ook wel lukken!

Hopelijk blijven de eindeloze verhalen leuk ;)! Als het te lang is kun je gewoon alleen plaatjes kijken want ik zal weer wat foto’s bijvoegen!

Liefs,
Anneloes.