Good luck for you!

Hey lieve mensen,

Ik ben in Bangkok en dat is een week eerder dan gepland want ik heb besloten mijn vlucht een week te vervroegen naar zondag 20 juni. Ik heb me de afgelopen 1.5 week lichamelijk niet helemaal top gevoeld en aangezien ik geen grootse plannen meer had voor de laatste week, besloot ik om naar huis te gaan. Het is ook wel mooi geweest nu en ik heb veel zin om naar huis te gaan. Daarnaast vind ik het leuker om thuis te zijn wanneer ik alle wedstrijden van het WK voetbal goed voorspel, dan dat ik alleen in een restaurant zit te kijken. Van het WK hoef ik echt geen moment te missen, zowel in Laos als in Thailand staan overal tv’s aan en zelfs de late wedstrijd (hier om half 2 ’s nachts) wordt goed bekeken. (niet door mij overigens, ik hecht waarde aan mijn slaap ’s nachts).

Maar dat was het dus. Het is een raar gevoel om naar huis te gaan. Misschien zal niet iedereen het met me eens zijn, maar de dag van mijn vertrok lijkt heel erg kort geleden. Ik heb nog nooit zulke snelle 5 maanden mee gemaakt, maar ze waren geweldig. Ik heb vreselijk veel gezien en gedaan, waarvan jullie hopelijk een beetje hebben kunnen meegenieten/meeleven. Van wonderschone natuur, tot de meest droge grond (stof) die ik ooit heb gezien, van prachtige kleine dorpjes tot immens grote steden, van de mooiste oude mensjes tot de liefste kindjes. Ik heb ontzettend geluierd, maar ook hele lange intensieve dagen gehad, ik heb gesmuld en gegruwelt van eten, 400 liter water gedronken, 300 eieren gegeten (het is hier ongeveer elke dag ei met brood als ontbijt, of een fruit salade – ei dus voor mij), in 42 verschillende bedden geslapen en zo’n 7000 km in een bus of op een motor gezeten.

De rijstvelden, de buffalo’s, de Vietnamese hoedjes, de houten huizen op palen, de monniken, de onverharde wegen, de zelf-in-mekaar-geflanste vervoersmiddelen, de miljoenen motorbikes, de intense groente- en vleesmarkten, de valse honden, de met-makeup-wit-geverfde-gezichten van sommige Aziatische vrouwen, de talloze tempels, de gefrituurde insecten (op een stokje)…maar boven al: de mooiste smiles die er bestaan…ik wilde het allemaal zien, en heb het allemaal mogen zien.

Ik heb voor de 3 maanden die ik had om te reizen er bewust voor gekozen om ‘maar’ 3 landen aan te doen, ik had er meer kunnen doen. Ik heb zo de landen wel helemaal naar mijn gevoel kunnen beleven, heb alles kunnen doen wat ik wilde, heb niks gedaan wat ik niet wilde, heb nergens hoeven haasten, heb genoeg rust gehad en heb alle kanten van de landen kunnen bekijken. Ik heb heel veel mooie kanten van de landen gezien zoals cultuurselementen, de vriendelijkheid, de simpelheid van het leven, het geloof, de normen en waarden. Maar ik heb ook de donkere kanten gezien: de prostitutie, de bedelaars, straatkinderen, criminaliteit, corruptie en kinderarbeid. Het klinkt raar, maar ik wilde dat ook zien. Het is moeilijk om te zien, het grijpt me altijd aan, met name als het kinderen betreft. Daar tegenover heb ik ook mijn ‘steentje’ kunnen bijdragen aan het verbeteren van de wereld. Hoe idealistisch het ook mag klinken, ik kon tijdens het vrijwilligerswerk iets betekenen voor de mensen die het minder hebben dan ik. Al was het maar een klein beetje, en al was het maar voor een paar kinderen…het was de mooiste ervaring uit m’n leven waar ik heel veel van heb geleerd en wat me ook het meeste voldoening gaf. En dat er nu nog steeds een klaslokaal staat van ‘mij’, is geweldig.

Het is onmogelijk om te benoemen wat het leukst, mooist of bijzonderste was…er is heel veel wat ik niet ga vergeten. Maar waar ik misschien wel het meest van heb genoten, keer op keer, is gewoon het kijken naar hoe de mensen leven. Die 7000 km in de bus waren niet altijd even prettig (hobbelig, heet en op een gegeven moment gaat je zitvlees toch een beetje zeuren) maar ik kon er altijd van genieten omdat ik eindeloos kon kijken naar de omgeving. De prachtige kleine dorpjes met mini-huisjes, waar de kippen, koeien, varkens, honden en blote kinderen door elkaar lopen, waar mensen aan het waterpompen zijn zodat anderen zich kunnen wassen, de werkende mensen op de rijstvelden, mensen die hun kudde koeien of buffalo’s naar een andere plek brengt (en waardoor de bus moet remmen om geen koe aan te rijden). De simpelheid, het gevoel dat je een beetje terug gaat in de tijd, het gevoel dat je je ECHT niet kunt voorstellen dat je zo en daar zou leven…was tevens de schoonheid.

Wat ik leuk vond, was dat ik de landen kon vergelijken, zowel de natuur, als de cultuur en ook de mate van ontwikkeldheid. Er is een reclame/slogan over Laos die je hier soms ziet: ‘simply beautiful’ en ik vind die perfect. De schoonheid van Laos, zit ‘m in de simpelheid.
Vietnam was intens, de grote steden, het grote land, de prachtige natuurfenomenen, de vele mensen, de drukte, de ontwikkeldheid. Cambodja had minder mooie natuur maar de aardigste mensen en zal altijd een speciaal plekje hebben vanwege het mooie vrijwilligerswerk wat ik heb kunnen doen.

Ik heb ook best wat dingen van Nederland gemist hoor zoals het drinken van water uit de kraan, een normaal toilet, m’n eigen bed, Nederlands eten, en een beetje verkoeling af en toe en uiteraard mijn familie en vriendje…dat is allemaal zeer welkom. Van sommige dingen heb ik hier ook behoorlijk genoeg, zoals de busritten (hoe mooi ze soms ook waren), de straatverkopers, de onmogendheid om met mensen te praten (vanwege het gebrek aan Engels bij mensen, en mijn gebrek aan Lao, Vietnamees of Khmer), het eten in restaurants (3 keer per dag), het onderhandelen over zo’n beetje ALLES waar je geld voor zou kunnen betalen (taxi’s, motors, hotelkamer, eten, drinken, tour- en busprijzen, souvernirs) etc.
De simpelheid van het leven laat je wel nadenken over hoe ‘vanzelfsprekend’ een hoop dingen voor ons zijn, zoals het hebben van kleding, elektriciteit, stromend water, onderwijs, speelgoed, dokters en dan spreek ik nog niet over pensioen, verzekeringen, de mogelijkheid tot vakantie, een huis, kiezen wat voor ‘beroep’ je gaat doen etc. In Nederland zijn in dat opzicht een heleboel dingen een stuk beter, maar er zijn ook elementen die ik graag zou meenemen, en dat gaat met name over mentaliteit, respect en misschien een beetje zonneschijn.

Ik wilde deze reis en het vrijwilligerswerk al doen sinds de tweede klas van de middelbare school, en nu heb ik het gedaan. Het zit er op. Ik hoop dat ik jullie een klein beetje heb kunnen vermaken met mijn weblogs en zo af en toe lekker jaloers heb gemaakt met foto’s en verhalen. Thanks voor het lezen en de reacties die ik kreeg (en ook de stiekeme lezers hoor)!

En zoals iedereen in Azië afsluit als je weg gaat (uit een hotel, restaurant of waar dan ook):
‘Good luck for you!’

Liefs,
Anneloes.