Van hel naar hemel

Hey lieve mensen,

Welkom in Laos want ik ben inmiddels in Laos. Ik heb Vietnam achter me gelaten waar ik zes weken lang veel heb gezien en gedaan. Een paar minder leuke dingen meegemaakt maar ook hele mooie dingen gezien. Mijn laatste weblog was gebleven in Hanoi. Hanoi is de hoofdstad van Vietnam en is niet zo’n immense metropool als Ho Chi Minh Stad en heeft meer karakter. Ik heb bijna alleen maar rondgehuppelt in het oude centrum waar alles te vinden is. De straatjes zijn niet heel breed (vergeleken met HCMS) maar er rijden net zoveel motors. En aangezien je niet op de stoep kan lopen omdat die a) er niet is, b) vol is met mensen die voor hun huis zitten of c) vol is met geparkeerde motors…moet je tussen het verkeer lopen. Ookal begin je er een beetje aan te wennen dat motors of auto’s zeer onprettig dichtbij komen, ik vind het af en toe toch best eng. Ik heb het overleefd en godzijdank is die gekkigheid in Laos verdwenen (er wonen maar drie miljoen mensen in het hele land dus het KAN niet druk zijn)!

In Hanoi heb ik een bezoekje gebracht aan de held van Vietnam: oom Ho, oftewel Ho Chi Minh. Hij wordt door Vietnamezen gezien als held omdat hij Vietnam bevrijdde van de Franse bezetting. Zijn lichaam ligt opgebaard in zijn mausoleum en volgens mij is het voor Vietnamezen in het hele land iets waar je ten minste één keer in je leven moet zijn geweest. Ik was dan ook 1 van de weinige toeristen die in de rij stonden. Een rij ja, van wel een kilometer lang. Het is allemaal heel strikt. Je geeft je tas af, later geef je ook je camera af, je mag niet praten, je moet gepast gekleed zijn, je moet netjes in twee rijen lopen en je staat een uur in de rijd om 20 seconde langs zijn lichaam te lopen (niet stilstaan!). Ik vond het bijzonder om te zien; van oude mensen tot jongeren tot hele schoolklassen…iedereen komt hier een keer om hun respect te tonen. Ik vond het wel een beetje communistisch overkomen. Het feit dat iedereen zich verplicht voelt om eens erheen te gaan, het lopen in twee rijen, de soldaten die het bewaken, het gigantische plein ernaast waar van die soldaten-optochten gehouden kunnen worden. Ik had het niet willen missen.

Dinsdag begon mijn toer naar Halong Bay. Ik heb een halve dag gezocht naar een reisbureau die toers organiseerde met weinig mensen, GEEN karaoke (het is gelukt!) en gewoon wat extra’s. Ik heb ook wat extra’s betaald maar ook heel wat meer gekregen. Ik zat in totaal met vijf andere toeristen op een boot waar er wel 30 op konden en ze waren allemaal heel gezellig, rustig en leuk. We hebben heel veel gevaren omdat we drie dagen hadden in plaats van één of twee zoals de meeste toers…zo konden we wat verder weg varen. Halong Bay is een baai aan de kust in het noorden van Vietnam en het is een Unesco werelderfgoed. Het staat bekend om de duizenden eilandjes en kalksteenrotsen die voor de kust liggen. En die zijn MOOI! Sjongejonge, zo mooi. Ik heb gewoon drie dagen lang ernaar kunnen kijken zonder dat het ging vervelen. Grote, kleine, allemaal begroeid, enkelen bewoond en gewoon allemaal uit het water omhoog gerezen. Ze zijn ontstaan door miljoenen jaren water en wind, al vind ik dat moeilijk te geloven. Het is wel kalksteen en je kunt de verschillende lagen zien en plekken waar grote delen rotsen zijn afgebroken. Niet alleen bij Halong maar ook een stuk noordelijker bij andere baaien zijn er van die rotsen. Wij zijn de eerste dag en nacht in de buurt van Halong gebleven. We hebben dus gewoon op het water tussen die rotsen geslapen (en gezwommen). De tweede dag zijn we naar een baai noordelijker gevaren en we waren daar letterlijk de enige toeristenboot! Daar konden we even kajakken waardoor je dicht bij de rotsen kon komen (Onno, weet je onze kajak-kunsten nog? Ik denk dat het aan mij lag want nu heb ik het weer gepresteerd om bijna op open zee, toch vast te zitten op een steen!). ’s Avonds hebben we geslapen op een eiland in een homestay wat betekende dat het bij mensen thuis was die kamers over hadden. We hebben daar zelfs Vietnamese tv zitten kijken met die familie.

Een onderdeel van deze trip was het eten, WAT een eten. Ik had spookverhalen gehoord over Halong Bay-toers dat je met z’n zessen eten voor drie mag delen enzo. Nou, wij mochten met z’n zessen eten delen voor 60. Ik heb me lekker klem gegeten aan (ja geloof het of niet): zee-eten. IK, ja, garnalen, inktvis en allerlei andere gefrituurde of rauwe dingen en heerlijke groenten. Oh zo lekker! We hebben ook tijdens de nacht bij de familie onze eigen loempia’s gemaakt, jummie! (ja pap en mam, jullie zitten vast met je oren (of ogen) te klapperen!) Het enige wat ik heb overgeslagen was de bananen-pannekoek als ontbijt, ik had rijstsoep. Al met al was de trip meer dan geweldig. Zo rustig, zo’n mooie omgeving, leuke mensen, heerlijk eten, perfect weer (ik had geluk want het kan aardig tekeer gaan in Halong)…wat wil je nog meer?

Bij terugkomst in Hanoi had ik welgeteld een half uur om me voor te bereiden op m’n volgende toer: naar Sapa. Deze begon namelijk met de nachttrein waar ik een 4-persoonscabine voor mezelf had en ik best lekker heb kunnen slapen! Sapa ligt in het noordwesten, richting de grens met China. Het is bergachtig en het staat bekend om de rijstterrassen en verschillende minority-villages (minidorpjes met eigen etniciteiten). Deze volken lopen allemaal in het stadje Sapa wat vreselijk lijkt op een Frans Alpendorpje, maar de mensen wonen in kleine dorpjes om Sapa heen. De mensen hebben speciale kledij met vrolijke kleuren, manden op hun rug, draagzakken met kinderen op hun rug, sieraden en vaak paraplu’s tegen de warmte. De toer bestond uit twee dagen wandelen naar de kleine dorpjes en door de rijstvelden. De eerste dag liep er een groep vrouwen mee en we gingen naar hun dorpje. De vrouwen zie je met manden en kinderen sjouwen en op de markt werken, de mannen werken in de dorpjes op het land. De vrouwen met kinderen zijn soms best jong en één meisje van vijftien jaar in de groep sprak best goed Engels en ik heb haar wat dingen gevraagd. De meesten gaan toch wel trouwen tussen de 16 en 20 jaar en krijgen dan ook al kinderen. In sommige families worden ze uitgehuwelijkt maar dat gebeurt niet zoveel meer. Dit meisje zei heel stellig dat ze niet zo jong wilde trouwen, niet voor dat ze 20 was. Ze wilde reisgids worden, net als haar zus. Een aantal keer per week maakt ze dus de wandeling met toeristen (om aan het einde iets te kunnen verkopen), andere dagen werkt ze op het land en ze gaat ook soms naar school (ze is pas 15!). Ze was heel lief en je kunt haar zien op de foto.

De dorpjes zijn klein en primitief. Ik vond het bijzonder om er door heen te lopen alleen het feit dat je met nog vijf toeristengroepen daar loopt en de mensen er dus niet mee van opkijken, neemt wel wat magie weg. Ook de bordjes ‘cool drinks’ en ‘ice cream’ zijn vast niet voor de locals bedoeld. Het uitzicht was wel prachtig. Overal bergen met rijstvelden. Omdat bergen aflopen (joh) worden de rijstvelden in de vorm van terrassen gemaakt. Naja, kijk zelf maar op de foto! Ze waren niet allemaal felgroen zoals je hoopt maar dat is maar één maand in het jaar dus moet je geluk hebben. Het was leuk (of eigenlijk niet) om het verschil te zien hoe ik met m’n bergschoenen de berg op moest klauteren en door de modder glibberde terwijl die vrouwen met kinderen op hun rug op slippers overal op en af sprongen. Nee, je voelt je niet lomp daarnaast!

Sapa staat ook bekend om de markten en ik kon de ‘love market’ meemaken. Er was niet veel ‘love’ aan maar dit weekend was er een speciale editie en was er een hele show opgezet waar veel Vietnamezen op af kwamen. Gewoon iets met dans en zang en ik ging ook even kijken. Dat leidde er toch weer toe dat mensen MIJ interessanter vonden dan die hele show. Het was weer lachen, gieren, brullen dat ik langer ben dan vrijwel alle mannen (en vrouwen uiteraard) en ik mocht weer een aantal keer op de foto…ach, ieder zo z’n plezier!

Dat was Sapa, mijn laatste stop in Vietnam. Vanuit daar wilde ik naar Dien Bien Phu (DBP) om daar de grens met Laos over te gaan. Het is de meest noordelijke grensovergang en ik ben ervan overtuigd: ook de meest onmogelijke! Het wordt amper gebruikt door toeristen en ik hoop dat je goed zit op je stoel met je riemen vast want anders val je er zo af van het lachen. Wat een giller is dat geworden!

Het begon met de rit in een minibusje vanuit Sapa naar DBP. Dat was zo’n 200 km en over de eerste 100 km hebben we maar 9 uur gedaan – juist, iets meer dan 10 km/uur! Het ging afgrijselijk langzaam door verschillende dingen, maar het belangrijkste was dat er ‘aan de weg werd gewerkt’! Het recept voor het maken van een weg gaat als volgt:
- ingrediënten: een rots, 5000 vrachtwagens aarde, 60 dagen regen
- bereidingswijze: Neem een rots en breek deze in zoveel mogelijk stukjes. Gooi daar 5000 vrachtwagens aarde bij, giet er 60 dagen regen overheen, beetje roeren en KLAAR!
Een prachtige weg, die geserveerd kan worden. WAT EEN DRAMA!

Het was één grote modderpoel en het was eigenlijk alleen mogelijk met een jeep ofzo. We hebben twee keer gewacht omdat er een vrachtwagen vast zat in de modder, één keer gewacht omdat er een bus uit de modder getrokken moest worden, meerdere malen omdat ze de weg hadden afgesloten zodat ze even konden doorwerken, meerdere keren omdat de weg voor ons werd aangelegd en ‘plat’ gewalst, en dan vergeet ik nog bijna onze lekke band en de rook die uit de motorkap kwam! Ik had modderspetters op m’n kleren van modder dat door het raam naar binnen kwam en ik wou dat ik een sport-bh had aangedaan, wat een gehobbel! Wegwerkzaamheden in Nederland zijn nog niet zo verkeerd!

Maar goed, op een bepaalde manier was het ook wel weer grappig. Hotel gevonden en mijn laatste nacht in Vietnam was een korte want om kwart voor vier werd ik wakker door een joekel van een onweersbui die volgens mij IN mijn kamer hing. Ik moest er toch uit want om vijf uur zouden we de bus naar Laos nemen. Om 5 uur stonden dus ik en nog 10 toeristen klaar voor een bus die niet ging. Aangezien de grens maar 30 km verderop was, hesen we onszelf in twee taxi’s en kwamen we bij de grens aan die nog gesloten was (die ging pas om 7 uur open). De grenswachters kwamen en alles ging goed, we werden uitgecheckt en alles prima. Tot die vriendelijke vent vertelde dat er niks aan de andere kant van de grens ging. De grens bestaat uit een Vietnam-uitcheckpoint, 5 km niemandsland, Laos-incheckpoint. Hij kon wel motors voor ons regelen, je weet wel: met 2 mensen (plus een driver) en 2 gigantische backpacks 70 km lang achterop…voor $40,- pp. DACHT HET NIET! We gingen het zelf wel bekijken bij de Laos-grens, we konden immers Vietnam ook niet meer in. Ik op een motor met één ander meisje naar de Laos-grens, wat zat DAT onconfortabel. Gelukkig was het maar 5 km en de lieve driver presteerde het om door de koeien-stront te rijden waardoor m’n been en schoen onder de poep zaten (typisch voor deze dag!)!

De Laos-grens: thermometer op je hoofd (slaat nergens op, iedereen heeft zelfde temperatuur en je mag er een dollar voor betalen…ach ja), papiertje invullen, betalen voor onzinnige kosten, die o-zo-drukke grenswachters vertellen dat ze m’n naam EN datum verkeerd hadden geschreven en toen wachten. Nou, die Vietnamees had gelijk: er was N I K S, noppes, niente, nada, helemaal NIETS aan deze kant van de grens. Wij waren waarschijnlijk de enige toersiten in een week ofzo. Er kon wel een soort pick-up bus/truck gebeld worden, daarop wachten, onderhandelen over de prijs en toen we eruit leken te zijn, kwam er één alleraardigste Zweedse jongen die het niet accepteerde waarop de chauffeur het wel best vond en er vandoor ging om half 12. Heel begrijpelijk want de weg werd afgesloten van 12 tot 16 uur voor wegwerkzaamheden! AAAAAARGH! Tot die tijd kwam er dus sowieso niks. Nou, en dat is dan best saai daar. Vier uur wachten en dan hopen dat er UBERHAUPT iets komt die je willen meenemen en hopelijk niet voor het 3-dubbele van de prijs. Wachten, wachten, wachten en inderdaad om 16 uur kwamen er twee vrachtwagens met een lading stenen. Die wilden ons wel meenemen voor $20,- pp. Ik vond het allang best, ik (en alle anderen) zagen het niet zo zitten om daar te overnachten. De twee Zweden waren gaan lopen dus vijf mensen in de ene truck, vier in de andere. Backpacks achterop en rijden. Al snel zagen we de twee Zweden die hebben we er ook nog bij gepropt. Dus: een vrachtwagen heeft meestal twee stoelen, voor de chauffeur en de bijrijder. Achter de stoelen is een smalle ruimte waar de chauffeur een dutje kan doen…we zaten daar met z’n VIJFEN! Ik zat met m’n benen in m’n nek maar goed, het was niet anders, we reden ten minste! Althans: het ging niet sneller dan 10 km/uur want de weg was zo mogelijk nog slechter dan vanuit Sapa. Wat een gehobbel en gestuiter, meer dan verschrikkelijk. Ik voelde overigens toch niet veel want de houding waarin ik zat, zorgde ervoor dat zowel mijn benen als mijn achterwerk snel in slaap vielen. Het was een en al berglandschap, de weg was overal opengebroken en het werd al snel donker. Om 20 uur stopten we, in the middle of nowhere, in een bos, want ze waren met de weg bezig: TWEE UUR LANG! Alsof het allemaal nog niet lang genoeg duurde, mochten we daar dus buiten wachten, gezellig. Om 22 uur weer verder en om half 12 kwamen we aan in Muang Khua waar hotels zouden zijn. De vriendelijke chauffeurs zetten ons 3-4 km voor het echte dorp af en dus mochten we dat nog even lopen in het pikdonker. Tot overmaat van ramp verzwikte ik m’n enkel en viel met backpack op m’n rug op de grond, dus ik heb weer een mooie korst op m’n knie. Het kon me niet veel meer schelen want op een of andere manier kun je je mind instellen op een houding dat je ALLES maar accepteert. Ookal was het een groot rampenplan, iedereen (behalve de 2 Zweden) bleef positief en vrolijk, dat was wel erg leuk! Eindelijk kwamen we aan in het echte dorp, toen het dorp aan de andere kant van de rivier bleek te liggen…en nee er was geen brug. De bootsman was gelukkig nog wakker en bracht ons in een wiebelbootje naar de overkant. Er waren inderdaad een paar guesthouses en we hebben alle 11 een bed kunnen vinden. Ik sliep in een bed met een Duits meisje. Een paar uurtjes slapen en toen met een bus (plek voor 20 mensen, gevuld tot 30 mensen) naar Udomxai!

Wat alles nog erger maakte was de stress om geld. Niemand, echt NIEMAND, had genoeg geld. De paar mensen die geld hadden, moesten voor anderen betalen, nergens konden we geld omruilen of pinnen en uiteindelijk kwam ik aan met nog $5,-. Ik, en de rest, hebben dus ongeveer twee dagen niet gegeten (ik had nog wel wat water)! Ze betalen hier met kip en dollars maar die nemen ze niet overal aan…wat een verademing toen we werkende ATM’s (pinautomaten) zagen!

In Udomxai kwam alles goed, pinautomaat, bussen, restaurants…heerlijk! In de middag ben ik gelijk met een bus naar Luang Prabang door gegaan. Wat een oase, paradijs, hemel op aarde is dit stadje/dorpje. Het is hier schoon, rustig, netjes, rustig, stil, rustig en ronduit geweldig. De rit erheen was al mooi, overal bergen, piepkleine dorpjes, houten huisjes, mensen…heerlijk om naar te kijken. En ik had een mooi, heerlijk, zacht bed. Dat was alles wat ik nodig had. Ik ben inmiddels al vier dagen hier en ik zou zo twee weken kunnen blijven. Een paar mensen waarmee ik al sinds Sapa in hetzelfde schuitje zit, daar ga ik veel mee om. Een Duits meisje (Elke, waarmee ik de kamer deel) en een Australisch-Engels stel (Chelsea en Mark). Ookal ken je elkaar niet en je maakt dan zoiets mee als afgelopen dagen, dan leer je elkaar snel kennen en dat schept een echte band. Het is erg gezellig en we zijn afgelopen twee dagen naar een prachtige waterval geweest. Je kunt daar een berg opklimmen en door een stukje waterval/rivier klimmen en dan kom je toch op een mooi en rustig plekje! Overal om je heen waterval, uitzicht over bergen, helder blauw water, mmmm! Dat hadden we wel even nodig na de afgelopen avonturen.
Vandaag even niks, morgen fietsen en een paar van de 10 miljoen tempels hier bezoeken en misschien dat ik dan maar eens verder ga reizen. Ik heb 30 dagen voor Laos en wilde daarna naar Thailand. Zoals het daar nu is, ga ik daar niet heen. Misschien verleng ik m’n verblijf in Laos of ik ga naar Maleisie voor m’n laatste 1-2 weken. Dat bekijk ik tegen die tijd wel. Ik heb JP nog even kunnen zien vlak voor hij vertrok uit Luang Prabang maar samen reizen wordt toch moeilijk omdat ik eigenlijk een week op hem achterloop. Dus het is gewoon nog wat langer alleen reizen maar dat gaat prima. Ik denk dat Laos wel eens het allermooiste land kan zijn van allemaal. Het beloofd in ieder geval voor de laatste 5 weekjes erg fijn te zijn. Maar het kan ook weinig slechter dan de inmiddels legendarische grens-overgang van Vietnam naar Laos.

Liefs,
Anneloes.